1969 – 1970 öğretim yılı başlangıcıydı. Öğretmen Okulu’na giriş sınavlarından birincisini kazanmış, sözlü olan 2. sınava da Çanakkale’de girmiştik. 2. sınavda başarısız olma ihtimaline karşı İzmir Atatürk Lisesi’ne kaydımı yaptırmıştık. Okulun açılışının ilk haftasının sonunda sınavı kazandığım haberi gelince sevinçle kaydımı alıp hazırlıklardan sonra yola koyulmuştum.
Dünya’ya ve insanlara bakış açımı değiştireceğini yıllar sonra fark edeceğim bu yola koyuluşun en önemli nedenlerinden biri, Demirci Ortaokulu’nda başarılı geçen 1 ve 2. sınıfın ardından babamın görevi nedeni ile İzmir’e gelmemizden dolayı okul değiştirmemdi. Orta üçüncü sınıfta bir sene beklemeye kalmış, 2. yılda da Eylül sınavlarında zorla geçebilmiştim. Belki de bu olay Öğretmen Okulu yıllarımı da etkilemişti. Sevgili okuluma başladıktan sonra ilk yarıyıla kadar bocalayarak devam ettim. İlk karnede gelen 7 zayıfı aileme izah ediş tarzıma bugünde gülerim. 2. yarıyılda 3 tanesini kurtaracak, Eylül sınavlarında 3 tanesini daha kurtardıktan sonra geriye kalan bir taneyi de 7 Ekim’de yapılan tek ders sınavında kurtaracaktım.
2. dönem yoğun bir şekilde ders çalışmaya gayret ediyordum. Zayıfların bir kısmı kurtuluyor, bir kısım yenileri ekleniyordu. Tam sırat köprüsündeydim. Eylül sınavlarına dört ders mi kalıyor? Yoksa beş dersle sınıfta mı kalıyordum? Edebiyat dersini kurtarırsam, birinci dönem üç olan ikinci dönemde beş yapmayı başarabildiğim Fizik dersini de Öğretmenler Kurulu kurtarırsa hesaplarım tutuyordu. Bunun için yaşamımda hiç başvurmadığım kopya çekme olayına karar verdim.
Kopyayı nasıl çekecektim? Ders sonrası delil bırakmamakta önemliydi. Sıramı, ışığın yansıma durumlarını inceledim. Pencere kıyısında oturduğum için sıra üzerindeki yazı görülemiyordu. Sıralarımızın üzeri cilalıydı. Kollarımı sıranın üzerine koyduğum kısma birkaç soru yazabilir ve bunları kolumla örtebilirdim. Buna karar vererek çıkma ihtimali en yüksek üç sorunun yanıtlarını dolmakalemle yazdım. Bu arada öğretmenimizin gezeceği yerlerden yansıma ile görülüp görülemeyeceğini de kontrol ettim. Sınava girmeden önceki teneffüste de kalın kumaştan yapılmış kareli ceketimin kollarının alta gelen kısımlarını da hafifçe ıslattım.
Derse girdiğimizde sorular sorulunca yaşamımda bir yılın kurtulabileceğini hemen kavradım. Yazdığım üç sorudan ikisi çıkmıştı. Diğer kısmını da kendi gayretimle başardım herhalde. Öncelikle masa üzerindekileri kâğıda geçirip rahat bir nefes almalıydım. Öyle de yaptım. Yanıtları yazdıktan sonra ıslatmış olduğum ceketimin kolu ile yazıları bir hamlede sildim. ( Silineceğini biliyordum. Çünkü denemiştim.) Edebiyat dersim kurtulmuştu.
O yıllarda notlarımızı eve mektupla bildiriyorlardı. Tatil için eve geldiğimde durumumu soran aileme dört zayıfım kaldığını onları da eylülde kurtaracağımı söyledim. (Birinci dönem üç, ikinci dönem beş olan Fizik dersini de Öğretmenler Kurulu’nun kurtarabileceğini düşünüyordum.) Notlarım mektupla geldiğinde rahat bir nefes aldım. Her şey hesapladığım gibi olmuştu. Fizik de kurtulmuş, dört dersten Eylüle kalmayı başarabilmiştim. Üç tanesini de bütünleme sınavlarında kurtarmış, Psikolojiye Giriş dersini de 7 Ekim’deki tek ders sınavında vererek bir üst sınıfa geçmeyi başarabilmiştim. Fizik dersinden geçmemi sağlayıp yaşamımda çok önemli bir yılı bana kazandıran öğretmenlerimi çok seviyorum.
Kopya mı?
Bir daha mı, tövbe.
5. Sınıfta bir kez daha denedim. Baktım bacaklarım titriyor. Bir daha aklımın ucundan bile geçirmedim.
Çetin GEZER (İZMİR/Buca 1972 6/A )
